Bir masaldan alıntıyım inanma bana!

Masal anlatacak kimsen yoksa çabuk büyürsün,
Hele etrafında hikâyeni anlatacak kimse yoksa, işte o zaman yaşamış sayılmazsın.

Ben, uzayan saçlarına inat, küçülen bir cüceyim,
Devler ülkesinin sağır saltanatında, her şeyi duyan bir tek benim!

Kralın çıplak olduğunu haykıran da ben,
Kırmızı başlıklı kızı, Kurt’un elinden alan da!

Onların burnunu dayadığı Kafdağı’nda bir ben kayak yaptım.

Gülme, gerçekten söylüyorum.

Anormal fakat sıradan bir deliyim işte…

İnsanların her şeyi mahvettiği bir yerde deli olmak en makbulü değil mi?

Onların kibirden kuleleri var, benim inanmışlığım,

Onların süslü lafları, pahalı ayakkabıları ve evleri var, benimse çayım ve sigaram.

Onlar haklı, mutlu ve güçsüz
Ben ise güçlüyüm.

“Sen cücesin nasıl güçlü olabilirsin?” deme!

Güçlüyüm işte, bir keresinde bir devi yere sermişliğim bile var.

Bana inanmazsan pinokyo’ya sorabilirsin...

Güçlü olmak yalnız olmayı gerektiriyormuş bunu zamanla anladım.

Güçlü olmanın bedeli yalnızlıksa, artık bu bedeli ödemek istemiyorum.

İnan bana, ben seninle güçsüzlüğü de varım.
Beni bul Azizim..

Onlara bulaşmazsan, bana ulaşırsın.

Bak açık adres veriyorum sana; Anlam sokağında oturuyorum ben,
Beni anladığın yerde bulacaksın.
Beni sev demiyorum, sadece anlamanı istiyorum,
Anlamanı ve bulmanı…

Beni anla Azizim çünkü buna ihtiyacım var.