Son zamanlarda insanlar farklı bir sınıflandırmaya, bir değişik katagoride tanımlanmaya yönlendiriliyor. (+65) diye adlandırılan kimilerine göre kıymetli, kimilerine göre artık çöpe atılacak duruma gelmiş kişileri ruh halleri ile araştırmaya çalıştım. 

Öncelikle 65 yaş üstü bir kişi olarak önce kendimi sorguladım. Sorulara cevaplar verirken de tüm benim gibi 65 yaş üstü kişilerin adına kendimi yetkili kılıp doğruları bulmaya özen gösterdim. Şimdi bir benim gibi 65 yaş üstü kişiler yazdıklarımı değerlendirsin, bir de 65 altında kalanlar kendilerinin geleceklerini görüp, doğruları ve yanlışlara kendi pencerelerinden bakarak bir tahlil yapsınlar bir zahmet!

(1)Yaş 65 sınırını geçtikten sonra yaşam çizgisine bakışım değişti. Her günü son günüm  gibi yaşamaya alıştırdım kendimi. Gece yattığımda, sabah uyanamayacağımı düşünüp, yaşadığım güzel yıllar için kendi kendime şükrettim. Bunu hiç kimseye hissettirmesem de, kendimi huzurlu bir final için hazırladım. Bunun her an olabileceğine kendimi inandırdım. İlk zamanlar korkular vardı, sonra alıştım. Şimdibu sondan hiç mi hiç korkmuyorum. Sadece acı çekmek istemiyorum, sessiz sedasız bir teslimiyetin en mükemmel final olduğunu düşünüyorum.

(2) Bu yaşların en değişik özelliği, kendimi mutlu eden şeylere daha çok zaman ayırmam oldu. Haydi itiraf edeyim, biraz egoist oldum. Canım ne isterse, onu yapıyorum. Acıktığımda istediğim şeyi yiyorum, susadığımda istediğim kadar içiyorum. İstediğim saatte yatıyor, istediğim saatte uyanıyorum. İstediğim kadar yatakta tembellik yapıyorum. Kendi huzurumdan, kendi mutluluğumdan, kendi rahatımdan, hatta benden dahi; başkasının ilgilenip, ilgilenmediğini pek önemsemiyorum. Sadece yaptıklarımdan hiç kimse rahatsız olmasın diye öncelerine göre biraz daha nezaket gösteriyorum, o da olsun o kadarcık!

(3) Hayatım boyunca önce işimi, mesleki kariyerimi ve ailemi, çocuklarımı düşündüm. Önceliklerim bunlardı. Onlarla ilgilenmek, onlarla iç içe olmak beni mutlu ediyordu. Yakın çevremde ne kadar çok insan olursa, o kadar çok ruhsal zenginliğim var sanıyordum. Belirli bir döneme gelince, çekirdek ailemin dışındaki akrabalarımın büyük bölümünü bile önceliklerimden çıkardım. Sadece konuşmaktan huzur ve mutluluk bulduklarımı arıyorum, onların sesini duymaktan hoşlanıyorum. Çok gerekmedikçe yakın çevremdeki daralttığım çemberi genişletmeye gerek duymuyorum. Bana, benim değerimi bilenler yetiyor, fazlasına ihtiyaç hissetmiyorum. 

(4) Bu kritik yaşa gelince, uzun yıllar görmediğim, arayıp sormadığım, nerede olduklarını bile aklıma getirmediğim çocukluk, gençlik arkadaşlarını merak eder oldum. Onlarla ilgili anılarımı tazelemeye çalışıyor, bulabildiklerimle birlikte eski günlere ışınlanıyor, onlarla zaman tünelinde yolculuk yapmaktan  mutlu oluyorum. Çocukluk ve gençlik dönemindeki arkadaşlıkların, dostlukların çok temiz ve çok güzel olduğunu bu yaşlarda öğreniyor, onlardan ayrı geçen yıllar için üzülüyorum.

(5) Bir zamanlar, kendimi “olmazsa olmaz” görüyordum. Sanki dünyanın merkezine oturmuştum. Omzuma kaldıramayacağım kadar ağır yükler koyup, kendimi boş yere yormuşum. Bunların hiç öneminin olmadığını, kendime sadece kendimin önem verdiğini, başkaları için pek de önem taşımadığımı bu yaşlara gelince öğrendim. Bir zamanlar herkes için, “yaptıklarımın önemi” için değer verdiklerini düşüyordum. Zamanla yaptıklarımın önemsizleştiğini, fikirlerimin demode düşünceler kervanına katıldığını fark ettim. Bana eskisi kadar yakın durmayan, düşüncelerimi sormayan, kariyer gücüme değil, yaptırımdaki etkime göre hareket edenlerin ortasında kaldığımı hissettim. Bu gereksiz duygulara boş yere üzülmemem gerektiğini öğrendim.

(6) Kendi yaşıtım arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerde bana defalarca aynı şeyi anlatanlara, “Bunu biliyorum, anlatmıştın!” demeyi bıraktım. Bu tür anıların defalarca anlatılmasının hem anlatan arkadaşımı, hem de beni mutlu etmesi gerektiğinin farkına vardım. Hem dinleme nezaketini öğreniyordum, hem de arkadaşlarımın bu sohbetten mutlu olmalarının beni de mutlu ettiğinin farkına varıyordum. Zaten onları benden başka dinleyecek, benim onlardan başka dertleşecek başka kimsem yoktu. Onu hissettirmemek hepimiz için gerekliydi; bunun önemini farkettim.

(7) Daha önceleri telefonda sohbeti sevmezdim; iş ve gerekli konuşmaları kısa bir şekilde bitirir, fazla konuşmayı zaman kaybı olarak değerlendirirdim. Belki o zamanlar daha çok kişiyle, daha çok farklı konularda konuşma fırsatı kendiliğinden oluşurdu. Özellikle dinlenmeye ayırdığım saatlerde telefon çalınca rahatsız olur, gereksiz gördüğüm sohbetler için telefonsuz kalmayı tercih ederdim. Şimdi, telefon çalınca mutlu oluyorum. Çünkü fazla arayanım olmuyor. Üstelik arayanları da değer veriyor, uzun uzun, doyasıya konuşuyorum. Hem telefonda konuşmayı zaman kaybı değil, harika geçirilmiş zamanlar olarak görüyorum. Acaba, aradılar da ben duyamadım mı diye düşünüp, sık sık telefonu elime alıp kontrol ediyorum. Arayan olmadığı için biraz burukluk yaşasam de belli etmiyorum.

(8) Dostlarımla, arkadaşlarımla olan sohbetlerde, insanların hatalı söylediklerini veya yanlış aktardıkları bilgiler karşısında tepki vermiyorum. Onları düzeltmeye ve doğrusunu bildiğimi anlatmaya kendimi hiç zorlamıyorum. Hatta, hiç umursamıyorum bile. Ne kendimi, ne başkalarını mükemmel yapma diye bir sorumluluk taşımadığımı, bunun için huzurumu ve rahatımı bozmamam gerektiğini fark ettim. Benim için bu yaştan sonra huzurlu olmak, mükemmel olmaktan çok daha önem taşıyor.

(9) Konuştuğum, görüştüğüm kim olursa olsun, bolca iltifat ediyor, hak etse de etmese de güzel sözler söylüyorum. Daha önceleri böyle  yapanları hoş karşılamaz, tenkit ederdim. Ama bu yaşlarda iltifatta cömert davranmakla çok şey kaybetmediğimin, hatta çok şey kazandığımın farkına vardım. Hem konuştuğum kişiyi mutlu ediyorum, hem de kendi ruh halimi daha da güzelleştiriyorum. Kendimi de, karşımdakini de motive ediyorum. En güzel ruhsal terapinin, güzel sözler de ve gülümsemede olduğunu fark ettim. Bakkala, manava, çöp tenekesini karıştıran çocuklara, hatta balkonda etrafı seyrederken beni görsün, görmesin gelip geçenlere içten gülücükler gönderiyorum. Fark etmiyorlar ama pek önemsemiyorum. Ben görevimi yapıyorum ya; o bana yetiyor.

(10) Çok değil, daha düne kadar tiril tiril giyinmeyi severdim. Temiz, tertipli ve şık olmak öncelikli kuralımdı. Ütüsüz gömlek giymez, boyasız ayakkabı ile kapıdan dışarı çıkmazdım. Her ceketimde, kravatımla uyumlu cep mendillerim,  olmazsa olmazımdı. Şimdi ne giydiğimi, neden böyle giyindiğimi önemsemiyorum bile. Gömleğimde, pantolonumdaki kırışıklıkları, bazı lekeleri, küçücük potlukları bile dert etmiyorum. Bir zamanlar dış görünüşün, kişiliği tamamlayan en önemli faktör olduğunu düşünürdüm. Ancak bu yaşlarda giydiğin gömleğin, ceketin, pantolonun, taktığın kravatın kişiliğini hiç mi hiç etkilemediğinin farkına vardım. O itina ettiğim dış görüntü değerlerinin, aslında kendi kendimi motive etmekten başka bir işe yaramadığını görüyorum. Sadece rahat olsun istiyorum, başkalarının ne diyecekleri hiç umurumda bile olmuyor.

(11) Daha önceleri iyi göremediğim, iyi işitemediğim durumlarda, bu eksikliği belli etmemeye özen gösterir, çok daha dikkatli olurdum. İyi görmemişsem belli etmez, iyi işitmemişsem, işitmiş gibi davranırdım. Şimdi, iyi görmediğimi açık açık söylemekten hiç gocunmuyorum. Görmemişsem, bu yaşların özelliği olduğunu saklamıyor, karşımdakilerden anlayışlı olmalarını istiyorum. İşitmemişsem eğer bunu açıkça belli ediyorum; duymadığımı, yaşımın getirdiği sorunlar nedeniyle işitme güçlüğü yaşadığımı söylemekten utanç duymuyorum. Hatta, iyi görmediğim için daha dikkatli baktığımı, iyi işitemediğim için pür dikkat dinlemeye çalıştığımı göstermekten de kaçmıyor,  kaçınmıyorum.